Kochamy rock

Ostatnio widziałem się z Markiem Surzynem. Perkusistą „od zawsze” kojarzącym się z rodzimym jazzrockowym kręgiem, ale też mającym na swoim koncie szereg lat współpracy z Tadeuszem Nalepą (również w Breakoucie). Podarował mi przegrany na DVD z VHS zapis programu telewizyjnego z 1991 roku, zrealizowanego przez Jacka Wrońskiego przy okazji imprezy, która odbyła się w warszawskich Hybrydach. Imprezy dla mnie szczególnej i wyjątkowo pamiętnej, jako dla współzałożyciela miesięcznika „Tylko Rock” (obecny „Teraz Rock” jest po prostu jego kontynuacją).
  Narobiłem się, nabiegałem, natelefonowałem  – ale sfinalizowałem umowę z klubem (sala plus nagłośnienie kosztowały naszego wydawcę, Res Publicę Press, ponad 7 milionów ówczesnych złotych, numer „Tylko Rocka” miał wtedy cenę 15 tysięcy…). Jak też udało mi się zapewnić  występy dwóch zespołów, które w redakcji ceniliśmy i które reprezentowali różne generacje rodzimego rocka (Tadeusz Nalepa z Kciuk-Surzyn Bandem  i Collage). Moje telefoniczne zaproszenia zadziałały: na sali pojawili się muzycy z czołówki krajowej muzyki rockowej, nie zabrakło Grzegorza Ciechowskiego, Tomka Lipińskiego, Romualda Lipko, Anji Orthodox,  Tomka Budzyńskiego, Marka Kościkiewicza czy Rafała Olbrychskiego (przepraszam, tych, których tu nie wymieniłem). Udało mi się też zaprosić ówczesnego premiera, Jana Krzysztofa Bieleckiego, który był pierwszym premierem w historii tego kraju, słuchającym muzyki rockowej i na dodatek przyznającym się do tego publicznie.  Dla Bieleckiego – jak mnie poinformował rzecznik prasowy rządu, Andrzej Zarębski, z którym się spotkałem – zachętą do przyjścia na tylkorockową imprezę było to, że miał na niej zagrać Tadeusz Nalepa, którego muzykę bardzo lubił… Nalepa zagrał i to nie tylko z muzykami wtedy zwykle towarzyszącej mu grupy Kciuk-Surzyn Band, ale też z innym naszym gościem, Janem Borysewiczem (zresztą kiedyś także członkiem Breakoutu). To już było rezultatem improwizacji, którą sprowokowałem: dlatego Borysewicz zagrał na nietypowym dla siebie instrumencie, na gitarze Kramer (pożyczonej mu przez Mirka Gila z zespołu Collage).

Muszę dodać, że poza przyjaciółmi z mediów i reprezentantami konkurencyjnego muzycznego dziennikarstwa, byli również - sympatycznie oceniający nasze działania – przedstawiciele menażerskiego nurtu rodzimego show businessu, jak Andrzej Marzec czy Tomasz Tłuczkiewicz.

Dwudziestą piątą rocznicę ukazania się pierwszego numeru „Tylko Rocka” obchodziliśmy we wrześniu (odsyłam do jubileuszowego „Teraz Rocka” z poprzedniego miesiąca). Zaś 1 października minęło ćwierć wieku od wspomnianego wieczoru w gęsto wypełnionych Hybrydach. Obejrzałem więc z  tym większym sentymentem i zainteresowaniem wspomniany program TVP, który mi właśnie sprezentował na srebrnym dysku Marek Surzyn.  Po wstępnym zapewnieniu lektora, że tego wieczoru w klubie Hybrydy spotkała się cała rockowa branża, między wypowiadającymi się muzykami, ujrzałem siebie, mówiącego w imieniu redakcji to, pod czym i teraz mógłbym się podpisać: Po prostu kochamy rock… Zobaczyłem na ekranie Tadeusza Nalepę, stwierdzającego, że rock polski się odradza i Jana Borysewicza, narzekającego, że nie ma polskiego rocka (ale jednak optymizm cechował większość wypowiadających się przed kamerą muzyków, choćby ów uśmiechnięty Kościkiewicz…).

Te rocznicowe, ćwierćwiekowe wspomnienia – związane z najważniejszym zajęciem mojego zawodowego życia, „Tylko/Teraz Rockiem” -  zmobilizowały mnie do podjęcia decyzji, której rezultat  Drodzy Czytelnicy, macie teraz przed sobą: pomyślałem, że dobrze byłoby komunikować się z Wami także i w takim miejscu.

Jeśli chodzi o coś do pooglądania: na dobry początek załączam zdjęcie z tego Tylkorockowego Wieczoru w Hybrydach.

 Od lewej: ówczesny premier Jan Krzysztof Bielecki,  ja i Wiesław Weiss. Premier opowiada nam o swoich wrażeniach z chicagowskiego klubu bluesowego. Tu zdradzę pewną tajemnicę: po imprezie w Hybrydach, Nalepa wziął swoją gitarę i pojechał pobluesować do premiera, do rządowego hotelu, w którym ten wtedy mieszkał w Warszawie. Natomiast ja i Wiesiek Weiss, wraz z współpracownikami,  z którymi przygotowaliśmy pierwszy numer „Teraz Rocka”,  po Hybrydach udaliśmy się do mnie do domu, jeszcze trochę poświętować.  Bo wydać pierwszy numer wymarzonego pisma i jeszcze przedstawić go takiemu gronu i w tak fajnych okolicznościach  - to był niesamowity powód do radości.

Rok później, doszło do równie hucznego i udanego spotkania. Tym razem z okazji pierwszej rocznicy istnienia naszego pisma. Było to już pod innym adresem: w sali balowej stołecznego hotelu Victoria. Wystąpił Houk - jako laureat naszej redakcyjnej nagrody za debiut płytowy minionego roku (przypomnę, że chodziło o album Soul Ammunition!), z kolei jako gość specjalny objął w posiadanie estradę Jan Bo, a i znów, jeszcze wspanialej niż poprzednio,  zagrał Tadeusz Nalepa, jako laureat ankiety czytelników „Tylko Rocka” na najlepsze polskie rockowe płyty lat 60. i 70. 

Pamiętam, że Kazik Staszewski ruszył z żoną w tany przy muzyce naszego bluesrockowego mistrza. A triumfator wspomnianej ankiety, lecz już w kategorii lat 80., Lech Janerka, w pewnym momencie został wzięty na ręce przez Marka Ałaszewskiego,  jego ulubionego polskiego rockmana z przeszości! Naprawdę było wesoło i bardzo rockowo. Pamiętam też, że ja i Wiesiek znowu mieliśmy okazję porozmawiać z Janem Krzysztofem Bieleckim (bo nie omieszkaliśmy go zaprosić), a nasza z nim rozmowa, w której tym razem uczestniczył także Nalepa, także głównie była o klubowym bluesie w USA. I – co widać na załączonym zdjęciu – niezbyt wciągnęła naszego muzyka. Nic dziwnego, temat amerykańskich klubów, dobrze już znał jako wykonawca.

Dodam jeszcze, że autorem tego zdjęcia, tak jak i poprzedniego, jest Jacek Sroka, który w tamtych czasach regularnie współpracował z „Tylko Rockiem”. Dzięki.