Nie żałowałem

Mam przyjemność redagować w „Teraz Rocku” rubrykę „Przesłuchanie”. Znani rodzimi rockmani opowiadają tu o płytach, które najbardziej cenią, najmocniej pamiętają czy najchętniej wybierają w określonych okolicznościach – na przykład do posłuchania podczas podróży. W najnowszym, listopadowym numerze „Teraz Rocka” w mojej  rubryce gości Tomek Lipiński (tak, tak – współzałożyciel legendarnej Brygady Kryzys, szef jakże znaczącego i zmiennego Tiltu, a w ostatnich latach – solista z własnym zespołem).
Zachęcam do lektury jego opowieści, ale teraz już zdradzę, że pod hasłem „Na zawsze” umieścił płytę, której wyborem może zaskakiwać widzących w nim  przede wszystkim jednego z prekursorów polskiego punku i new wave. Lipiński bowiem wypowiada się entuzjastycznie i pięknie na temat Led Zeppelin III. Zwierza się, że do dziś, mimo upływu czterdziestu kilku lat odkąd – tuż po wydaniu - posłuchał tego longplaya po raz pierwszy, przeżywa te nagrania równie intensywnie i nadal zachwyca się wszystkim!

Przyznam się, że go doskonale rozumiem: również od jesieni 1970 roku trzeci album Led Zeppelin stał się jedną z kilku moich najulubieńszych płyt i do tej pory tak jest. Wspaniale ekspresyjny i cudownie odświeżający tradycję styl kwartetu Page-Plant-Jones-Bonham na tej płycie zyskał nowy artystyczny wymiar, bardziej „bez prądu”. Ale też nie stracił hardrockowego ciosu, który - ani trochę nie słabnąc - stał się bardziej wyrafinowany (Immigrant Song), zaś w jednym z akustycznych numerów folk został ożeniony z mocnym rockiem w… po prostu elektryzujący sposób (Gallows Pole). Dramatyczny, bluesujący odlot (Since I’ve Been Loving You) i duża dawka balladowej subtelności (That’s The Way) to też muzyczne bieguny Led Zeppelin III.

Pamiętam, będąc od blisko roku rozkosznie porażony Led Zeppelin II, nagrałem sobie połowę zeppelinowej „trójki” z radia, z audycji Piotra Kaczkowskiego, i poczułem się jeszcze lepiej... Potem w akcie desperacji, bo nie było mnie - wtedy licealisty - stać na kupno longplaya na płytowej giełdzie, nabyłem jedną z pokątnie produkowanych w kraju pocztówek dźwiękowych, „ściągę” z Led Zeppelin III, zawierającą Immigrant Song i Friends. A w końcu, latem 1971 roku, będąc pierwszy raz na Zachodzie i mając pieniądze tylko na trzy longplaye, jako pierwszą płytę bez wahania kupiłem wspomniany album. Ale że działo się to we Francji, trafiłem na miejscowe wydanie Led Zeppelin III, pozbawione właściwej okładki, nazywanej przez Lipińskiego - nie bez powodu - „bajeczną”. Bardzo barwnej, kolażowej, rozkładanej i z kręconym elementem, zapewniającym zmieniające się obrazki w otworkach. Mój egzemplarz „made in France” był w zwykłej kopercie, przyozdobionej tylko podobiznami muzyków, wziętymi z ostatniej strony oryginalnego projektu okładki. Czy muszę dodawać, że mimo to ani przez moment nie żałowałem zakupu?