Słuchać na okrągło

Dziesięć dni temu minęła okrągła, smutna rocznica. Dziesiąta rocznica śmierci Tadeusza Nalepy. Nie pisałem o tej rocznicy 4 marca, bo pisanie o rocznicach odejścia osób które znałem i ceniłem, jest dla mnie z każdym rokiem coraz bardziej bolesne.
Dramat wynikający z tego, że nagle kogoś zaczyna brakować i ten ktoś nie będzie z nami już nigdy, zaczyna coraz mocniej splatać się z coraz wyrazistszą świadomością, że każdego z nas to czeka. Ech, za smutne to, żeby więcej o tym pisać…

Cofnę się więc do czasów, gdy Tadeusz, choć miał już poważne kłopoty ze zdrowiem, błyszczał w swoim blues rocku. Wtedy to – w 1992 roku -  spotykałem się z nim co jakiś czas i nagrywaliśmy po kawałku wywiad, który stal się główna częścią mojej książki „Breakout absolutnie”. Kiedyś,  gdy rozmawialiśmy w jego kawalerce na warszawskim Żoliborzu, przy okazji nagrałem jego wypowiedzi o ulubionych płytach, które potem ukazały się na łamach „Tylko Rocka” w redagowanej przeze mnie rubryce Przesłuchanie. Niektóre opinie Tadeusza z tej rozmowy trafiły też do książki, większość jednak pozostała w tylkorockowym numerze z lutego 1992.  Nalepa wymienił – jako pierwszą ze swych ulubionych płyt – fundamentalny dla blues rocka longplay mayallowskich Bluesbreakers z Ericem Claptonem. Dodając, że od niego tak na dobre rozpoczął się mój kontakt z bluesem… Wymienił też dwie pierwsze płyty Led Zeppelin, stwierdzając, ze Jimmy Page był niesamowity, jeżeli chodzi o gitarę, ale też cała kapela była wspaniała. Następnie na jego liście albumów, które wyjątkowo cenił, znalazły się dwa pierwsze longplaye Fleetwood Mac, z uwagą, że Peter Green to był dla mnie wzór na długie lata . Znalazła się też w jego zestawieniu nowsza płyta: Journeyman Erica Claptona, a i pojawiły  się Trubadour J.J. Cale’a  i Midnight Believer czarnoskórego bluesowego  klasyka B.B.Kinga. Doszedł  także album, który, przyznam, był dla mnie zaskoczeniem. Album wspaniały, „od zawsze”  należący do rockowego kanonu. Ale – biorąc pod uwagę styl muzyczny  i zainteresowania Tadeusza, jakoś niezbyt mi do niego pasujący. Otóż Nalepa wyjął ze swojego  boksu  z winylami debiutancki longplay King Crimson, In The Court Of The Crimson King,  i zaczął się nad tym wydawnictwem rozpływać… Powiedział: Nastrój tu jest wspaniały, Brzmieniowo to chyba kapela, która wszystkich kiedyś załatwiła. Brzmieli chyba najlepiej, jak na tamte czasy, Strasznie mi się podoba werbel na tej płycie. Te unisona basu z werblem… Oni wypłynęli na takim dziwnym układzie: nikt się nie spodziewał, że to może chwycić, a okazało się, że właśnie taka muzyka jest ludziom potrzebna. I to jest jedna z płyt, których można słuchać na okrągło. To jest mój drugi egzemplarz. 

Też uważam, nie będąc jakimś zagorzałym crimsonowym fanem, lecz ceniąc bardzo ten zespół, że można słuchać na okrągło In The Court Of The Crimsob King. Informuję również, że dziś dowiedziałem się od Grażyny Nalepy (pozdrawiam gorąco!), że  nadal przechowuje ten egzemplarz  winylowego wydania  pierwszej płyty King Crimson. Ten drugi egzemplarz, który kiedyś sobie sprawił Tadeusz, bo pierwszy zasłuchał.

Do powyższego załączam moje zdjęcie z Tadeuszem Nalepą z tych czasów, zrobione nie w jego kawalerce, ale przy jego domku w podwarszawskim Józefowie. Podziękowania dla autora, Jacka Sroki.

Dodam jeszcze, że 31 marca, w Miejskim Centrum Kultury w Tomaszowie Mazowieckim o godzinie 18., odbędzie się moje spotkanie autorskie, na które serdecznie zapraszam.