Boskie Buenos

Po raz pierwszy rozmawiałem z Korą w październiku 1978 roku, po świetnym, intrygującym koncercie Maanamu w galerii warszawskiego Teatru Studio. Wtedy jeszcze – koncercie akustycznym składu Jackowski-Kora-Porter. Ale już było krzyczane-szeptane Stoję, stoję, stoję… Kora już zaczynała być tą niesamowitą wokalistką, jej spółka autorska z Markiem Jackowskim już startowała… 
Z Korą  i Jackowskim spotkałem się następnego dnia w mieszkaniu na Saskiej Kępie. Od razu pojawiło się pokoleniowe porozumienie, zapewnili mnie, ze chcą grać dla takich jak my. Byli szczerzy i naturalni, choć i jakoś barwni. Przyznali, ze żyje im się ciężko, mają dwoje dzieci, a on tylko symboliczne dochody jako pracownik redakcji „Jazz Forum”. Kora z początku mówiła zadziornym tonem, lecz potem już sympatycznie zapytała, jakiej muzyki lubię słuchać (ona na przykład bardzo lubiła Doorsów, Lou Reeda i Boba Marleya). Biła od niej wielka energia. Jackowski z kolei robił wrażenie rozmedytowanego, jakby kogoś z trochę innego wymiaru, lecz też najwyraźniej miał nadzieję, że czeka ich estradowa kariera. Choć, jak mi się zwierzył,  był pewien, że PRL-owska telewizja nie odważy się pokazać Maanamu z jego punkującą muzyką, niekonwencjonalnymi tekstami Kory i w ogóle wyglądem mogącym wtedy drażnić niektórych (te ciemne okulary, ta specjalnie ponaddzierana podkoszulka Kory…).

Pracowałem wówczas „Jazzie”, który już równie dużo uwagi poświęcał rockowi, ale ostatecznie tylko ukazała się moja recenzja wspomnianego koncertu. Pochlebna, choć wynikało z niej, że i ja musiałem jeszcze dojrzeć do niektórych tekstów wokalistki.

Moje następne spotkanie z Korą i Markiem zaowocowało już dużym artykułem-wywiadem, opublikowanym w „Jazzie” jesienią 1980 roku. W pewnym momencie Kora pochwaliła się
w swoim prowokującym stylu, że pierwsza książkę napisała mając siedem lat i że pisanie tekstów piosenek przychodzi jej bez wysiłku...Rozmawialiśmy po występie „właściwej”, elektrycznej, pięcioosobowej inkarnacji grupy na festiwalu opolskim. Po występie, podczas którego swym Boskim Buenos ekipa Marka i Kory wstrząsnęła krajowym światkiem rozrywki. To była eksplozja rocka i nowoczesności, która zapoczątkowała imponujący artystyczny odlot Maanamu. Zespołu, który nagrał wiele świetnych płyt i już do końca swej działalności, przez blisko 30 lat, miał należeć do ścisłej czołówki rodzimej muzyki rockowej. Być jednym z jej najwspanialszych symboli. Stać się legendą. To była grupa z kapitalnymi kompozycjami Jackowskiego, dla którego rockowa stylistyka nie miała tajemnic, i ze słowami piosenek pisanymi przez Korę, prekursorkę rockowej poezji w tym kraju, poezji bardzo osobistej i często uniwersalnej. To był zespól mający też za atut charakterystyczny, duży głos Kory i jej samorodny, ale wszechstronny talent wokalny, połączony z interpretatorską swobodą, fantazją. No i jeszcze ta przekonująca ewolucja repertuaru: od swoistej new wave po szczególny pop rock i mainstreamowy rock. Zawsze oryginalny, zawsze po prostu Maanamowy. Także dzięki tekstom Kory.

Gdy w 1983 roku przygotowywałem książkową publikację o Maanamie dla Młodzieżowej Agencji Wydawniczej, miałem  okazję rozmawiać z Korą, także chwilami bardziej prywatnie. I na trasie koncertowej po Wielkopolsce, i w jej ówczesnym krakowskim mieszkaniu. Pamiętam, że w Krakowie na chwilę przerwały nam fanki, które przychodziły do Kory, żeby robić jej zakupy. Był to czas zupełnego szaleństwa na punkcie zespołu, Maanam inkasował zasłużoną popularność aż w nadmiarze…  W kolejnych latach Kora udzielała mi wielokrotnie wywiadów - odsyłam do „Tylko Rocka” i „Teraz Rocka”, zapewniam, że to, co mówiła, i po latach jest bardzo interesujące. Tak to bywa z nieprzeciętnymi, barwnymi osobowościami. Nawet kiedy gawędziłem z nią o jej solowym, popowym albumie Kora ola, ola! podzieliła się  zaskakującą dygresją na temat rocka: Podobają mi się takie zmiany jak w przypadku Metalliki. Kiedyś Metallica była dla mnie obskurnym metalowym zespołem, a teraz bardziej podoba mi się niż obecni Stonesi. A i jeszcze - z Kamilem Sipowiczem, swoim życiowym partnerem – przez szereg lat miała na lamach naszego pisma stalą rubrykę, w której publikowała swoje wiersze.

Gdy przeprowadzałem z nią ostatni mój wywiad, który w grudniu 2015 roku trafił do „Teraz Rocka”, wiodącym tematem był wydany wtedy retrospektywny album Maanamu, Miłość jest cudowna. W trakcie długiej rozmowy w pewnym momencie dodała na temat znaczenia tego zespołu: Twórczo pokazał naszą parę. W takim samym stopniu stworzył Marka, jak i mnie.

Podczas tego wywiadu zdarzyło się jej bodaj dwukrotnie  napomknąć o chorobie, która wyłączyła ją z uprawiania muzyki. Ale w autoryzacji to usunęła. Tej strasznej choroby, niestety, nie udało jej się pozbyć.

Zostały nagrania i wspomnienia. Chociaż tyle.

Moja publikacja o Maanamie, zamówiona przez Młodzieżową Agencję Wydawniczą do serii Idole. Umowa wymagała, bym napisał ten Maanam błyskawicznie, dostosowałem się i skończyłem w kwietniu 1983 roku, ale mimo skromnej objętości pozycja ukazała się dopiero dwa lata później (uzupełnienie, jakie udało mi się dorzucić w grudniu 1983, mogło więc robić dziwne wrażenie). Tak to bywało z drukowaniem w PRL-u.