Podwójne pudełko

Czy krajowi fani rocka jeszcze to pamiętają? Chodzi mi o fanów, którzy u schyłku lat 80. zetknęli się z amerykańskimi wydaniami CD, w oryginalnych opakowaniach.  Były to czasy, gdy do Polski docierały amerykańskie kompakty (jeszcze rynek nie był u nas kontrolowany przez polskie oddziały światowych fonograficznych koncernów i zapełniony ich  produkcją „na Europę”…). No i można było u nas trafić na CD ze Stanów Zjednoczonych, a te wówczas pojawiały się opakowane… podwójnie.

Płyta w plastikowym pudełku  była przez wydawcę  dodatkowo  umieszczona w efektownym, tekturowym, opakowaniu  – większym, o prostokątnym kształcie (trochę ponad 30 centymetrów wysokości przy pozostałych wymiarach minimalnie większych od wspomnianego plastikowego boxu).  Opakowanie (ze specjalnym, też tekturowym „dociskiem” w środku) było tak mocno zalepione, że zazwyczaj trzeba było je rozerwać, aby dobrać się do płyty. W takim pudełku kupiłem w tamtych czasach kilka amerykańskich CD – klasyczne albumy Led Zeppelin, Black Sabbath – w warszawskich prywatnych sklepikach płytowych (inna sprawa, ze ten import z Ameryki często sprzedawano już rozpakowany z wspomnianej tektury). I zachowałem sobie te opakowania. Choć nigdy nie zetknąłem się z  kolekcjonerami CD, którzy traktowaliby owe pudełka jako swego rodzaju komplet ze srebrzystą płytą w charakterystycznym dla niej boxie.

A przecież  dodatkowe, papierowe grzbiety japońskich wydań płyt CD, nałożone na właściwe wydawnictwo, traktowane są przez zbieraczy jako niezbywalna cześć edycji. Bez nich owe wydawnictwa znacznie tracą na kolekcjonerskiej i rynkowej wartości…

I już wracam do tych dawnych amerykańskich kompaktów i do tego, co mogłoby zainteresować fanów: owe większe, tekturowe pudełka przyozdobione były fragmentami grafiki czy zdjęć z oryginalnych projektów okładek lub ich reprodukcjami. W dodatku na odwrocie zamieszczony był spis utworów, niekiedy zaś także tekst informacyjny o zespole, przedrukowany z książeczki kompaktu.

A w ogóle skąd ten pomysł na dodatkowe opakowanie, niemalże mogące konkurować z właściwą okładką CD? Otóż, jak się na bieżąco dowiedziałem, był to ukłon, ostatecznie już nastawionych na CD, firm fonograficznych w stronę sieci handlowej. Dzięki pudełkom o wysokości okładek winyli, można było wypełniać kompaktami te same półki, na których oferowano czarne płyty. Chyba też miało to sprawić, aby nowy nośnik muzyki w sklepie wyglądał niemal równie okazale jak winyl ze swoją okładką… W każdym razie miał nawet większy napis na grzbiecie opakowania niż tradycyjny longplay. A po kilku latach ten chwyt, oczywiście, okazał się już niepotrzebny, nikt nie miał wątpliwości, że kompakt na zawsze (tak się wtedy wydawało…) pokonał winylową płytę.

Zaskakująco duże, dodatkowe firmowe opakowania „małych, poręcznych” CD przeszły do historii show businessu jako przejściowy dziwoląg amerykańskiego rynku. Taka ciekawostka, warta - moim zdaniem - przypomnienia.