Inaczej

Podejrzewam, że dla części publiczności, która wypełniła Torwar, najbardziej oczekiwanym fragmentem koncertu był ten w wykonaniu rodzinnego duetu. Czesław Niemen śpiewał Dziwny jest ten świat z ekranu nad sceną, żyjąc w archiwalnym materiale z Opola 79. A córka – śpiewała z estrady, interpretując ten ponadczasowy utwór przejmująco osobiście i w odpowiednim klimacie. Na pewno był to wyjątkowy fragment wyjątkowego wieczoru.

Podobała mi się, wydana dwa lata temu płyta Niemen mniej znany, z zaśpiewanymi przez Natalię Niemen późnymi utworami jej ojca, w nowych aranżacjach. Podobał mi się też koncert na Torwarze, na którym byłem w ostatnią sobotę: warszawski koncert trasy Niemen Inaczej, przygotowanej z okazji 80. rocznicy urodzin Czesława Niemena.

Wokalną bohaterką wieczoru była Natalia Niemen – jak można było się spodziewać, również tym razem brzmiąca oryginalnie i ekspresyjnie. I śpiewając sama, i także z innymi. Na przykład można ją było usłyszeć z Kubą Badachem w Człowiek jam niewdzięczny (sam Badach z dobrym rezultatem zmierzył się z Obok nas). W ogóle tego wieczoru na estradzie Natalia Niemen miała doborowe towarzystwo: utwory Niemena także jeszcze śpiewali - interpretując po swojemu - Stanisław Soyka, Janusz Radek i Sławek Uniatowski. A wszystko to odbywało się z akompaniamentem bardzo kompetentnego zespołu instrumentalnego (pod wodzą Hadriana Tabęckiego, autora aranżacji) i z udziałem potwierdzającego swą klasę wokalnego  Kwartetu Rampa. Na repertuar koncertu złożyły się utwory wybrane niemal z całego dorobku Mistrza. Od Snu o Warszawie po Spodchmurykapelusza. Wspaniałe evergreeny.  Bez względu na różny ciężar gatunkowy i na etap twórczości Niemena, w jakim powstawały (lub je adaptował dla siebie, bo były też cudze kompozycje tak mocno z nim kojarzone, jak Pod papugami czy wspomniane Obok nas).

Aranżacje, choć zdarzało się, iż rzeczywiście bardzo odchodziły od pierwotnych, robiły przekonujące wrażenie. W sumie było to „inaczej” z odpowiednią kulturą i wyczuciem.  Pomysł, aby do Płonącej stodoły dodać folkloryzującą część – naprawdę doskonały. Zaś Bema pamięci żałobny-rapsod zmniejszony do formy dramatycznego songu też bronił się wspaniale. Oczywiście w obu tych przypadkach rola Natalii Niemen jako wokalistki była nie do przecenienia.